به قلم حامد وکیلی

سخن آغازين اين مقال چون خطاب به مسئولين محترم و برخي از اساتيد معظم مي باشد بسي مجال نقد را بر نگارنده تنگ مي كند و قلم را بايد با احتياط فرساند تا مبادا در جهل به بار كلمات ، بي ادبي در معناي واپسين خفته باشد و اين حقير بي اطلاع !

از اين منظر اميدوارم معلمانم عذر اينجانب را در اساعه ادب غير اختياري و احتمالي پذيرا باشند .

سخن با مسئول و صاحب راي در اين ديار بسي سخت از ذهن به دهان و سخت تر از دهان به گوشها مي رسد . هر كلامي كه خطاب به مسئول باشد بسي محتاطانه بايد رانده شود . هر انجمني كه گويند در آن حاكمي بر كرسي پاسخگويي جلوس كرده ناخود اگاه هر رعيتي را به ياد رنجها و درد دلهايش مي اندازد اما بماند كه هول از "عواقب"، هر دردي را به بغض بدل مي سازد و ميناهاي همه درد مندان آكنده از خون دلهايست كه باعثش جز زخم اين بغض نبوده !

اما شايد و يا هم بايد اين ماجرا در محيط هاي علمي حكايتي ديگر داشته باشد . در محيط هاي آكادميك و علمي انتظار آن ميرود تا جزم نباشد ، چرا كه ذات علوم تجربي انسان را از جزم انديشي و مطلق نگري برحزر مي دارد. ماهيت علوم تجربي معلم و متعلم را وا مي دارد بدون «خط قرمز» بينديشد و بنگرد. در دانشگاه چون علوم مقدس وجود ندارد تقديس (نه حرمت) در آنجا جايگاهي نمي يابد. دانشگاه و دانشگاهيان چون مانند بعضي از حوزه ها اتصال حقيقي به قدرت ندارند از آسيب هاي آن نيز در امانند . این ویژگی ، انتظارات را از دانشگاه افزایش داده و باعث شده که کاتالیزور تبدیل "سوال" به "شبهه" در این مکان رنگ ببازد و جسارت سوال و نقد پدید آید . مع الذلك مقصد نگارنده جز به حكايت دوم نيست !

اوايل ترم گذشته به دلايلي نا معلوم اينجانب و عده اي از دو ستانم در فرآيند انتخاب واحد موفق به اخذ واحد نشديم و بعد از آن كه توفيق آن را مبذول كردند در مكانيزمي قرار گرفتيم كه محكوم به تمكين  و مطرود به انكار آن بوديم. در آن ما جرا ، ما ناخواسته وارد حجم عظيمي از نامه نگاري ها و آمد و شد در اتاقهاي مسئولين شديم كه (البته بازگويي و شرح اين واقعه خود مجال و مقالي جداگانه و مفصل مي طلبد ) و بعدا كه قسمتي را براي دانشجويان  و قسمتي را براي برخي  از مسئولين باز گو كرديم متوجه اين نكته شديم كه اين روند و اين بوروكراسي آشفته براي هر دانشجو و هر مسئولي جبراً و قهراً بايد طي گردد . و اين بود كه اين درد را برايم به چالشي عميق مبدل ساخت . و اين ترم نيز نگاهي گذرا به صف هاي طولاني جلوي اتاق هاي گروه هاي عمران و مكانيك خود مؤيد اين موضوع بود و مي شد به روشني  «حديث مفصل خواند از آن مجمل »

 اين مقدمه ي نسبتاً طويل يك ضرورت را فرياد مي زند و آن «اصلاح» است . هر چند اين روزها "اصلاح" هدفي مذموم و " اصلاح طلبي "وصله اي  بس ناجور مي باشد . اما با تكيه بر حكايت دوم اين نگار را وقف گوشزد اين ضرورت مي نمايم .

آيا اگر قرار باشد روزگاري اين عارضه معالجه گردد نسخه هايش نمي بايست از محيط هاي علمي بيرون آيد ؟ و آيا اولين  انتظار "درمان"  از متشخص "درد" نيست ؟ آيا تنها ژست مردم هوشيار ، "پر درد بودن" است ؟

 پاسخ به اين سوالات پشتوانه نظري نكته اي است كه قصد تذكر آن را دارم و اگر پاسخ پرسشهاي بالا مثبت باشد پرسشي ديگر سر بر مي آورد كه آيا مصلحان و نخبگان نبايد براي اصلاح ابتدا از سراي خويش شروع كنند و "دارالنخبه"  خود را براي نمونه يك سيستم اصلاحي ارايه دهند ؟ بي شك پاسخ هر وجدان بيدار و هر عقل سليمي مثبت است و اين اثبات رسالتي مي آورد و تنها جنبه تئوريك نخواهد داشت !

باري اين پاشنه آشيل هر ترم دانشگاه ، ديگر به حدي غير قابل تحمل رسيده است و بي قراري و بي تحملي دانشجويان را نمي توان چندان خرده گرفت چرا كه اين بي قراري به اساتيد نيز سرايت نموده و اين مساله بر قوت اين ضرورت مي افزايد.

                                             *** 

سنتي قديمي است كه « براي مهندسان بن بستي وجود ندارد ، يا راهي  مي يابند و يا راهي مي سازند » ما به اين سنت وفادار خواهيم ماند و انتظار بحقي از اساتيد دانشكده فني و مهندسي داريم همانطور كه با علم و تخصصشان صعب العبور ترين كوه ها و دره ها را به سهل الوصول ترين جاده ها تبديل مي كنند در اين مساله نيز همتي كنند و اين راه ها ي پر پيچ و خم اداري و آموزشي را - با اصلاح برنامه ها و فونت برنامه ريزي ها و يا هر علاجي كه اين مرض مي طلبد -  به راه هاي روان تري ارتقاء دهند  تا در شروع  هر ترم شاهد ترافيك مطالبات آموزشي نباشيم .